بنگاههای کوچک و متوسط (SMEها) سهم بیش از ۹۰درصدی از بازار نیروی کار ایران دارند، اما نقش پررنگی در تجارت و بازارهای بینالمللی ایفا نمیکنند. این بنگاهها، تنها ۲۵ تا ۳۰درصد از صادرات غیرنفتی را به خود اختصاص دادهاند و حدود ۷۰درصد از صادرات ایران توسط بنگاههای وابسته به دولت صورت میگیرد. با وجود آنکه درکشورهای توسعهیافته، این بنگاهها پیشران نوآوری و تجارت هستند، در ایران چالشهای ساختاری همچون «محدودیت در تامین مالی»، «پیچیدگی مقررات»، «هزینههای بازاریابی» و «ضعف در استانداردسازی» توان رقابتی محصولات آنها را در مقایسه با نمونههای خارجی تضعیف کرده است. فعالان بخش خصوصی بر این باورند که این بنگاهها در مقایسه با رقبای منطقهای، در صادرات کالاهایی همچون «میوه»، «ترهبار»، «خشکبار» و «گیاهان دارویی» دارای مزیت نسبی هستند. همچنین بنگاههایی که در یک منطقه جغرافیایی قرار دارند، میتوانند در جهت توسعه صادرات، بسیاری از فعالیتهای خود را از جمله «تامین مواد اولیه» و «بازاریابی» به شکل متمرکز انجام دهند.