اخبار شرکت‌های خارجی روزنامه شماره ۶۴۶۳

هوش مصنوعی به میدان تازه‌ای برای ریسک‌پذیری کسب‌وکارهای تکنولوژی تبدیل شده است؛ میدانی که در آن هم عقب‌ماندن پرهزینه است و هم جلو زدن بیش از حد. شرکت‌ها امروز میان دو ترس متضاد گرفتار شده‌اند: اگر در سرمایه‌گذاری هوش مصنوعی تعلل کنند، ممکن است جایگاه خود را در رقابت جهانی از دست بدهند و اگر بی‌محابا وارد شوند، احتمال گرفتار شدن در حبابی را دارند که ترکیدن آن می‌تواند ‌میلیاردها دلار دارایی را بر باد دهد. قراردادهای عظیم زیرساختی، مانند پروژه «استارگیت» میان اوراکل و اوپن‌ای‌آی، نماد همین دوگانه‌ هستند شرط‌بندی‌هایی بزرگ بر آینده‌ای که هنوز مشخص نیست، تقاضای واقعی، مدل درآمدی پایدار و بازده اقتصادی هوش مصنوعی تا چه حد می‌تواند این حجم از سرمایه‌گذاری را توجیه کند.

«عبدالرازق‌هادی»، راننده اوبر، درحالی‌که به درخواست سفر در صفحه روی داشبوردش اشاره می‌کند، می‌گوید: «اینجا را نگاه کن. محل سوار کردن مسافر ۱۴دقیقه، معادل ۷ کیلومتر با اینجا فاصله دارد؛ ۷ کیلومتری که بابت آن پولی نمی‌گیرم.»

در انجمن باوِر (موسسه توسعه مهارت‌های رهبری سازمانی مک‌کینزی)، یکی از مدیران عامل شرکت‌کننده در دوره آموزشی از موضوعی حیاتی در مدیریت سازمان‌ها سوال پرسید: «زمانی که مشکل مدیریتی موجود ناشی از مشکلات شخصی یکی از اعضای تیم کاری و تلاش نکردن او به دلیل این مشکلات است، چه کنیم؟»